Gayretimin bir kısmı bilim dünyasına hizmet, ama diğer çok mühim bir gayesi ise; koskoca bir İslam aleminin yitirmiş olduğu kendine hürmeti, güveni ve insanlık tarihindeki yerini hatırlatmak, kaybettiklerini inşa etmek içindir. Prof. Dr. Fuat Sezgin Prof. Dr. Fuat Sezgin anısına ithaf ettiğimiz Felsefe ve Din Bilimleri Özel Sayımıza hoşgeldiniz. Prof. Dr. Fuat Sezgin, 24 Ekim 1924 tarihinde Bitlis’te dünyaya gelen Fuat Sezgin, il-kokulu Doğubayazıt’ta, ortaokul ve liseyi ise Erzurum’da bitirdikten sonra 1943 yılında İstanbul’a geldi. İstanbul Üniversitesi şarkiyat (Doğu bilimi) Araştırmaları (...) Enstitüsü’nde ünlü Alman şarkiyatçı Prof. Dr. Hellmut Ritter’in (1892-1971) öğrencisi olan Sezgin, Ritter’in tavsiyesi üzerine İslâm bilimlerine yöneldi. 1951’de İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakülte-si’den mezun olduktan sonra Arap Dili ve Edebiyatı alanında “Buhârî’nin Kaynakları Hakkın-da Araştırmalar” başlıklı teziyle doktorasını tamamladı. Bu çalışmasıyla, hadis kaynağı olarak İslâm kültüründe önemli bir yere sahip olan Buhârî’nin sözlü kaynaklar yerine yazılı kaynaklara dayandığı tezini ortaya attı. Doçent unvanını 1954 yılında alan Sezgin, 1960 askeri darbesinin ardından üniversi-telerden uzaklaştırılan 147 akademisyen arasında kendi adının da bulunması üzerine 1961’de Türkiye’den ayrıldı ve çalışmalarına Goethe Üniversitesi’nde (Frankfurt) devam etti. Câbir bin Hayyân hakkında hazırladığı ikinci tezini 1965’te Goethe Üniversitesi Doğa Bilimleri tarihi Enstitüsü’ne sunan ve bir yıl sonra profesörlüğe yükseltilen Sezgin, aynı yıl kendisi gibi şarkiyatçı olan Ursula Sezgin ile Evlendi. Alanında şimdiye kadar yazılan en kapsamlı eser kabul edilen Geshichte des arabisc-hen Schrifttums (Arapça Yazma Eserler Literatürü Tarihi) başlıklı kapsamlı eserinin ilk cildini 1967’de yayımlayan Sezgin, 1978’de Kral Faysal İslâmi İlimler Ödülü’ne lâyık görüldü. Bu ödül nedeniyle kendisine takdim edilen maddi desteği değerlendirerek 1982’de Goethe Üniversitesi Arap-İslâm Bilimleri Tarihi Enstitrüsü’nü, ertesi yıl ise bu enstitü bünyesinde, tarih boyunca Müslüman bilim insanlarının icat ettiği 800’den fazla bilimsel alet ve düzene-ğinin modellerinin sergilendiği İslam Bilim ve teknoloji Müzesi’ni kurdu. Bu müzenin bir benzerini 2008 yılında istanbul’da kuran Sezgin, 2010 yılında Prof. Dr. Fuat Sezgin İslam Bilim Tarihi Araştırmaları Vakfı’nın kuruluşuna öncülük etti. Kahire Arap Dili Akademisi, Şam Arap Dili Akademisi, Fas Rabat Kraliyet Akademisi, Bağdat Arap Dili Akademisi, Türkiye Bilimler Akademisi şeref üyeliği de dâhil olmak üzere çok sayıda ödül ve nişana layık görülen Sezgin’e; Erciyes Üniversitesi, Atatürk Üniversitesi, Süleyman Demirel Üniversitesi ve İstanbul Üniversitesi tarafından fahri doktora unvanları verildi. Frankfurt am Main Goethe Plaketi, Almanya Üstün Hizmet Madalyası, İran İslâmi Bilimler Kitap Ödülü ve Cumhurbaşkanlığı Kültür ve Sanat Büyük Ödülü ile taltif edildi. Prof. Sezgin’in öncülüğünde kurulan İstanbul İslâm Bilim ve teknoloji tarihi Müzesi, Kültür ve Turizm bakanlığı 2016 özel Ödülü’ne lâyık görüldü. Arapça, Süryanice, İbranice, Latince ve Almanca başta olmak üzere 27 dil bilen Prof. Dr. Fuat Sezgin, 30 Haziran 2018’de İstanbul’da vefat etti ve Gülhane Parkı’ndaki İstanbul İslâm Bilim ve teknoloji tarihi Müzesi’nin bahçesine defnedildi. Vefatının ardından, 2018/6 sayılı Cumhurbaşkanlığı genelgesi ile 2019 yılı “Prof. Dr. Fuat Sezgin Yılı” olarak ilân edildi. Cumhurbaşkanlığı genelgesinde "İslam kültür ve medeniyetinin daha iyi anlaşılmasını sağlamak ve onu yeni nesillere en doğru şekilde aktarmak amacıyla yapılacak söz konusu çalışmalara ilgili tüm kamu kurum ve kuruluşlarınca her türlü destek ve katkının sağlanması hususunda gereğini rica ederim." İfadelerine yer verilerek Fuat Sezgin’in ülke sathında anlatılması ve düşüncelerinin anlaşılması için çeşitli faaliyetlerin yürütülmesi istenmişti. Koordinasyon Merkezi olarak da Kırıkkale Üniversitesi seçildi Dünyanın önde gelen bilim tarihçilerinden olan, İslam Bilim Tarihi alanındaki çalışmaları bulunan Prof. Dr. Fuat Sezgin’i gelecek nesillere tanıtmak, fikirlerini anlatmak amacıyla Sivas Cumhuriyet Üniversitesi tarafından da birçok faaliyet yapıldı. Dünyanın önde gelen bilim tarihçilerinden Prof. Dr. Fuat Sezgin’e, İslam Bilim Tarihi alanındaki çalışmalarından dolayı Üniversitemiz tarafından “Fahri Bilim Doktoru” unvanı verildi. Prof. Dr. Sezgin’e fahri bilim doktoru unvanı verilmesi dolayısıyla Üniversitemiz Kül-tür Merkezi’nde düzenlenen tören İstiklal Marşımızın okunması ve saygı duruşuyla başladı. Programa Rektörümüz Prof. Dr. Alim Yıldız, Sivas Belediye Başkan Yardımcısı Ah-met Özaydın, Fatih Sultan Mehmet Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Musa Uzun, öğretim elemanları ve öğrenciler katıldı. Rektörümüz Prof. Dr. Alim Yıldız yaptığı açış konuşmasında, "İnsanlara İslam bilimlerinin gerçeğini tanıtmak, benlik duygularını olumsuz etkileyen yanlış yargılardan onları kurtarmak ve ferdin ehemmiyetine olan inancı kazandırmak amacıyla İslam Bilimi Tarihi araştırmalarına adanmış bir ömürdür Prof. Dr. Fuat Sezgin Hocamız. Öyle büyük bir otoritedir ki onu anmadan, onun hazırladığı eserlere bakmadan, bilim tarihiyle, İslam tarihiyle ilgili ortaya bir şeyler sunabilmek çok zordur. Bilim tarihinin en çalışkan, en birikimli bilim insanlarından biridir. İslam tarihine, İslam düşüncesine, İslami eserlere ve bilim dünyasına vermiş olduğu katkılarıyla bir medeniyet kâşifi, eşi bulunmaz bir değer ve ‘darbeler neden kötüdür’ sorusunun mücessem cevabıdır Prof. Dr. Sezgin. Bizim medeniyet ve kültürümüzde kültür, sanat ve beşerin, Yaratıcının her eserinde müşahede ettiği güzellikleri, çeşitli yol ve yöntemlerle ortaya koymasının vasıtasıdır. Bilgiyi hikmetle taçlandırıp irfana ulaştırmadıkça hiçbir şeyi yerli yerine oturtamayız." dedi. Konuşmanın ardından Rektör Yıldız, 93 yaşındaki Prof. Dr. Fuat Sezgin’e cübbe giydirdi. Daha sonra Sezgin katılımcılara ‘Arap İslam Tarihinden Bazı İzlenimler’ konulu ders verdi. Prof. Dr. Fuat Sezgin, “İnsanların bilgi tarihi ile ilgili verileri yazılı olarak kaydetme gayreti, politik tarihe olana nispetle tesadüflere ve keyfi değerlendirmelere göre çok geri zamanlarda oldu. İslam bilim tarihi yüksek ve kaliteli görüşleri yansıtır. Bunları burada sunamayacağım. Birçoğunu Arap-İslam tarihi adlı kitabımın bugüne kadar çıkmış olan 17. cildinde kaydetmeye çalıştım. Onu İstanbul’da Gülhane Parkı’nda İslam Tarihi Araştırmaları Vakfı yayınları arasında bulabilirsiniz.” dedi. Prof. Dr. Sezgin “Bilimler tarihinin verilerini değerlendirmekte, yaşanılan zamanın etüt şartını gözden kaçırılmasının esas olması gerektiğini anladım ve henüz kitabımı yazma-ya başlamadan rastladığım Fransız Coğrafya tarihçisi Joseph Toussaint Renaud (1795-1867)’un şu sözleri beni çok etkilemişti. “Tesadüf teknik ve sanatın ilerlemesinde çok büyük bir rol oynamaz. İnsanlar buluşlarında devamlı bir şekilde birden bir sıçrayışla değil, adım adım hareket eder. Her zaman aynı hızda değil, fakat devamlı olarak insan icat etmez. Olanı ilerletir.” ifadelerine yer verdi. Konuşmasının sonunda Prof. Dr. Sezgin, “Benim 65 yıldır yaymaya çalıştığım Arap İslam bilimleri tarihi hemen hemen her gün beni hayata bağladı. İslam dünyasında büyük bir hızla ilerleyen bilimler MS. 8. yüzyıldan itibaren Fransa ve İngiltere’ye diğer taraftan 10 ve 11. yüzyıldan itibaren Sicilya’ya ve İtalya’ya 9. yüzyıldan itibaren Bizans’a ulaştılar. Avrupa-lılar teknik bilimleri diğer bilimlere nazaran daha kolay anlıyor ve alabiliyorlardı. Bu anlam-da onlar 16. yüzyılda bazı yönlerde Müslümanlara ulaşmaya hatta onları geçmeye başladılar.” ifadelerini kullandı. Programın sonunda Rektörümüz ve Fatih Sultan Mehmet Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Musa Duman, Prof. Dr. Fuat Sezgin’e tezhipli bir tablo hediye ettiler. 2019 Prof. Dr. Fuat Sezgin Yılı kapsamında Sivas Cumhuriyet Üniversitesi Merkezî Kütüphanesi’ne Prof. Dr. Fuat Sezgin’in ismi verildi. Ayrıca Üniversitemiz Rektörlüğü tarafından düzenlenen 5’inci Hazan Şiir Dinletisi Sezgin anısına ithaf edilmiştir. 2019 yılının Haziran ayı içerisinde ise Üniversitemiz Rektörlüğü öncülüğünde ve İlahiyat Fakültesi Dekanlığınca ile Sivas Merkez Ulu Cami’de merhum Prof. Dr. Sezgin için Kur’an-ı Kerim tilaveti ve Mevlid-i Şerif programı gerçekleştirilmiştir. Son olarak üniversitemiz rektörlüğü tarafından desteklenen ve Sivas Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi tarafından yayımlanan Cumhuriyet İlahiyat Dergisi’nin 23. Cilt 3. Sayısı (Felsefe ve Din Bilimleri Özel Sayısı) Prof. Dr. Fuat Sezgin anısına ithaf edilmiştir. Felsefe ve Din Bilimleri alanından birçok güncel ve ilgi çekici araştırmayı bir araya getirdiğimiz sayımızı sizlere sunmaktan heyecan ve mutluluk duyuyoruz. Bize emanet edi-len değerli çalışmaları uluslararası alana taşımak için geniş bir ekiple tüm gayretimizi gösterdiğimizi ifade etmek isteriz. Yeni sayımızda başta makale sahibi değerli bilim insanlarımıza, yayın, danışma ve hakem kurullarımıza, Rektörlüğümüz Basımevi personeline ve özellikle dergimizin yayın aşamasında yadsınmaz emekleri olan alan editörlerimiz Dr. Öğr. Üyesi Adem Çiftçi, Arş. Dr. Öğr. Üyesi Gör. Fatma Kurttekin, Arş. Gör. Maruf Çakır, Arş. Gör. Alper Ay, Arş. Gör. Esma Güneş, Gör. Bayram Ünce, Arş. Gör. Sena Kaplan, Arş. Gör. Gülistan Aktaş,Arş. Gör. Hamit Demir Arş. Gör. Merve Yetim, Arş. Gör. Rukiye Göğen, Arş. Gör. Ömer Faruk Özbek, Arş. Gör. Salime Bera Kemikli, Arş. Gör. Naim Yaman, Arş. Gör. Sema Tombul, Arş. Gör. Nurgül Akdoğan, Arş. Gör. Ayşe Mine Akar, Arş. Gör. İlknur Bahadır ile Arapça dil editörü Prof. Dr. Ömer Faruk Yavuz ve İngilizce dil kontrolü sorumluluğunu üstlenen alan editörlerimiz Dr. Miyase Yavuz Altıntaş, Uzm. Zeynep Yücedoğru, Dr. Öğr. Üyesi Zuhal Ağılkaya Şahin, Dr. Metin Güven ve Dr. Kenan Tekin’e teşekkür ederiz. Dergimizin 23. Cilt 2. ve 3. Sayı (Özel Sayı)’larından itibaren Yazı İşleri Müdürü olarak Dr. Ahmet Çelik’in görevlendirildiğini bildirir kendisine yeni görevinde başarılar dileriz. Önceki sayılarımızda dergimizin Yazı İşleri Müdürlüğünü ifa eden Doç. Dr. Ali Yılmaz’a teşekkürlerimizi sunarız. 15 Haziran 2020’de yayınlanacak bir sonraki sayımız için makale kabul tarihlerinin yayın kurulumuz tarafından 1 Ocak- 15 Mart olarak değiştirildiğini hatırlatır çalışmalarınız-da kolaylıklar dileriz. (shrink)

Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında burada tartışma konusu yapılan hadisler haberî sıfatları konu alan ve müşkil nitelikte olan rivayetlerden oluşmaktadır. Bu rivayetleri genelde Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının tecsîm ve teşbîh içerdiği iddiasıyla münker kabul ettikleri görülmektedir. Ehl-i re’y özellikleri taşımakla birlikte ilahî sıfatlar konusunda Mu’tezilî bir anlayışa sahip olduklarından tenzih anlayışları gereği sıfatları reddetmektedirler. Yaratılmışlara ait niteliklerin yaratıcıya nisbet edilmesini tenzîh anlayışlarına aykırı gördüklerinden bu tür müşkil rivayetleri ya kendi anlayışları doğrultusunda te’vîl ya da reddettikleri gözlenmektedir. Sert bir (...) ehl-i hadîs âlimi olan Osman ed-Dârimî ise, ayet ve hadislerde bildirilen ilahî sıfatlara iman edilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Bu anlayışı sebebiyle bu rivayetlerde bildirilen haberî sıfatlara da te’vîl etmeksizin lafzî anlamıyla yaklaşmakta; kendi görüşü doğrultusunda Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının yaptığı te’vîlleri reddetmekte, bu te’vîllerin ta’tîle yol açacağını ileri sürmektedir. Bu rivayetlerin lafzî (literal) anlamları doğrultusunda anlaşılması gerektiğini savunmaktadır. Bu hadisler üzerinde yapılan tartışmalar, temel hadis eserlerinin yazıldığı dönemde Ehl-i re’y ve Ehl-i hadîs ekollerine mensup âlimlerin hadislere yaklaşımlarını göstermesi bakımından önem arzetmektedir. Burada vermiş olduğumuz hadisler üzerindeki tartışmalar bu iki ekolün uluhiyet anlayışını, haberî sıfatlara yaklaşımlarını ortaya koyduğu gibi bunların genel anlamda hadis perspektifi hakkında bizlere bilgi vermektedir.ÖzetBu araştırma, temel hadis kitaplarının yazıldığı dönemde, yani III./IX asırda, haberî sıfatlar ihtiva eden bazı hadisler üzerinde yapılan tartışmaları ele almaktadır. Tartışma Osman ed-Dârimî (ö. 280/894) ile Bişr el-Merîsî’nin (ö. 218/833) taraftarları arasında geçmektedir. Hadisler üzerinde Ehl-i hadîs ile Ehl-i re’y mensubu âlimler arasında gerçekleşen bu tartışmalar bir yönüyle hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasını ilgilendirmektedir. Tartışmanın, burada ele alınan hadislerin nasıl anlaşılması gerektiği; lafızların kelime anlamı mı (literal) yoksa bu lafızların ötesindeki muhtemel mecazî anlamları dikkate alınarak mı anlaşılması gerektiği noktasında odaklandığı söylenebilir. İnceleme konusu yapılan hadisleri tartışan tarafları kısaca tanıtmak yerinde olacaktır. Sözünü ettiğimiz rivayetlerle ilgili tartışmalar Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında geçmektedir. Ehl-i hadîs’in önemli simalarından biri olan Osman ed-Dârimî, hadislerle ilgili bu tartışmaları içeren ayrı bir eser yazmıştır. Bu eser, Allah’ın sıfatları ve bazı hadis meseleleri konusunda Bişr el-Merîsî ve onun iki talebesinin görüşlerine reddiye olarak yazılmıştır. Bişr el-Merîsî, Ebû Yusuf’tan (ö. 182/798) fıkıh tahsil etmiş, önemli bir kelâmcı olarak tanınmıştır. O, kelâmla ilgili konularda aralarında İmâm Şâfiî’nin (ö. 204/820) de bulunduğu pek çok âlimle ilmî tartışmalar yapmış bir ehl-i re’y âlimdir. Halife Me’mûn’un (ö. 218/833) danışma meclisinde bulunmuş, Kur’ân’ın yaratılmışlığı (Halku’l-Kur’ân) görüşünün benimsenmesinde önemli payı olmuştur. Osman ed-Dârimî ise, Yahyâ b. Ma’în (ö. 233/848), Ali b. Medînî (ö. 234/848-49), İshâk b. Râhûye (ö. 238/853) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi döneminin otoritelerinden hadis öğrenmiş bir ehl-i hadîs âlimidir. Hadis tahsili için önemli bütün şehirleri dolaşarak hadis öğrenmiş ve rivayette bulunmuştur.Haberi sıfatları ispat ve bunlarla ilgili rivayetlerin teviline karşı çıkan anlayış ile, bu rivayetlerin tenzih anlayışına uygun biçimde tevilini savunan kesimler ilk dönemden itibaren eserler telif etmişlerdir. Osman ed-Dârimî’ye göre, ehl-i hadîs’in eleştiri edebiyatının ortaya çıkmasında, Mu’tezile’nin ilahî sıfatları reddetmesi etkili olmuş ve pek çok müellif bu yönde eserler yazmışlardır. Ebû Hüreyre’den nakledilen bir rivayetle ilgili olarak muârız, bu rivayetin Allah için bildiğimiz göz ve kulak organlarından oluştuğu izlenimi verildiğini söyler. Osman ed-Dârimî, bu hadisin göz ve kulak organlarını değil görme ve işitmeyi ispat ettiğini söyler. Hiçbir konuda Allah’ın benzerinin bulunmadığını belirtir. Dolayısıyla Allah’ın organlardan oluştuğu iddiasını ehl-i hadîs’e nisbet etmek iftiradır. Ebû Dâvûd, bu hadis ile Allah için görme ve işitme sıfatlarının ispat edildiğini ve Cehmiyye’nin ilahî sıfatları inkar görüşüne reddiye olduğunu belirtir. Ebû Hüreyre’in Hz. Peygamber’e nispet ederek naklettiği: "İman Yemenlidir, hikmet Yemenlidir! Ben Rabbi’nizin nefesini Yemen tarafından hissediyorum!" rivayetini de muârız münker kabul etmiştir. Çünkü Bişr el-Merîsî ve ashâbına göre nefes ancak karın boşluğu olanlardan çıkar, Allah ise bundan münezzehtir. Osman ed-Dârimî’ye göre, muârız yanlış anlamıştır. Burada kastedilen, Yemen tarafından esen ve insanı rahatlatan rüzgardır. Bu rivayet bağlamında bakıldığında, Bişr el-Merîsî taraftarlarının rivayeti literal değerlendirdiğini, Osman ed-Dârimî’nin ise rivayeti yorumladığını görmekteyiz. İbnü’s-Selcî, "Siz, Allah’a ondan çıkandan (Kur’ân’dan) daha faziletli bir şeyle yaklaşamazsınız!" rivayeti hakkında, Müşebbihe’nin bunu, karın boşluğu olan, kendisinden kelâm çıkan şeklinde anladıklarını belirtir. Allah boşluğu olmayan anlamında "samed" olduğundan bu anlayış geçersizdir. Bu hadisle, Kur’ân’ın Allah’tan değil O’nun katından çıkması kastedilmiştir. Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin asıl maksadı Allah’ın kelâm sıfatını inkâr etmektir. Kur’ân’ın O’ndan çıktığında bir şüphe yoktur, bunu sadece kelâm sıfatını kabul etmeyenler inkâr etmektedir. İbn Abbâs’a atfedilen; "Rükn (Hacerülesved) yeryüzünde Allah’ın sağ elidir, halk ile onunla musafaha eder" rivayetinde geçen "yemînullah" (Allah’ın sağ eli) sözünün anlamı, İbnü’s-Selcî’ye göre bildiğimiz sağ el değil, Allah’ın nimeti ve ikrâmıdır. Hacerülesved ile elin kastedilmediğini kabul eden Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin maksadı, geçersiz te’villerle Allah hakkında ayet ve hadislerde belirtilen iki eli inkar etmektir. İbn Abbâs’ın Hz. Peygamber’den naklettiği başka bir rivayeti İbnü’s-Selcî’nin eserine alıp nakletmesini eleştiren Osman ed-Dârimî, bu tür zayıf rivayetlerin yayılmaması gerektiğini söyler. Buna ilave olarak İbnü’s-Selcî’nin yaptığı yorumun da çirkin olduğunu belirtir ve eleştirir. Çünkü sözü edilen rivayette Allah, yeşil bir takım elbise giymiş kıvırcık saçlı bir genç olarak tasvir edilmektedir. Böyle bir rivayet Hz. Peygamber’den gelen sahih rivayetlerle çeliştiği için de güvenilmez bir rivayettir. Rivayetle ilgili bu değerlendirmeyi yapan Osman ed-Dârimî, rivayet hakkında muârızın yaptığı yorumları da reddeder. Muârıza göre, "Rabbimin yanına girdim" sözü, "Adn cennetinde Rabbimin huzuruna girdim" demektir. Osman ed-Dârimî’ye göre bu gibi müşkil (problemli) hadisler re’y ile tefsir edilmemeli, rivayet edilip bırakılmalıdır. Hz. Peygamber’e dayandırılan ve Allah’ın kendisine geldiğinden bahisle cevabını bilemediği bazı sorulan sorduğundan, sonra Rabbinin elini sırtına koymasıyla parmaklarının serinliğini hissettiğinden ve her şeyi öğrendiğinden bahseden rivayetle ilgili olarak muarız şu değerlendirmede bulunur: Allah Resûlü’ne gelen Rabbi değil güzel suretli bir melekti, o melek Allah tarafından yönledrilmekteydi ve elini koyan da o melekti. Osman ed-Dârimî, muârızın bu yorumunu reddeder. Bu yorum aynı zamanda diğer sahih hadislere de aykırıdır. Osman ed-Dârimî, sözkonusu rivayet hakkında muârızın yorumunu reddettikten sonra zikrettiği sahih rivayetlere dayanarak buna güvenilemiyeceğini ifade etmiştir. İlahî sıfatlar hakkında konuşmak en zor konular arasında görüldüğünden, selef âlimleri bu konuda susmayı tercih etmişlerdir. Ancak sonraki nesiller bu konuda farklı yollar tutmuşlardır. İlahi sıfatları anlama konusundaki temel yaklaşımları tefvîz, teşbîh ve te’vîl şeklinde üç ana başlıkta toplamak mümkündür. Tefvîz, selef alimlerinin benimsediği yol olup, Allah’ın zâtı ve sıfatlarının mahiyetine ilişkin bilgiyi ilâhî ilme havale etmek demektir. Teşbîh, Allah’ı yaratılmışlara veya yaratılmışları Allah’a benzetmek anlamına gelir. Te’vil, Allah’ın yaratılmışlara benzediği izlenimini veren ayet ve hadisleri dil bilimi ve aklî bilgilerle yorumlamaktır. Sıfatları inkar edenlere Muattıla denilmiş, sıfatları ispat edenler Sıfâtiyye diye anılmıştır. Ehl-i re’y’e göre Allah’a atfedilen ve sözlük anlamı bakımından teşbîh ve tecsîm izlenimi veren sıfatları uygun biçimde te’vil etmek gerekir. İlâhî sıfatlarda Mu’tezile tenzihi öne çıkarmış, Eş’ariyye ve Mâtürîdiyye ise tenzihe uygun te’vili benimsemiştir. Müşebbihe, Vehhâbî-Selefî anlayış da ilahî sıfatlardaki lafızları zahiri anlamlarıyla almışlardır. Hadis ilminde en önemli temel eserlerin telif edildiği II./VIII. ve III./IX. asırda yaşamış olan âlimler arasında cereyan eden inceleme konusu yaptığımız tartışma, ilk döneme ait olması bakımından önemlidir. Bunun yanında tartışma, âyet ve hadislerden oluşan naslara yaklaşımda, iki temel yaklaşımı göstermesi bakımından da önemli bilgiler ihtiva etmektedir. Bu iki temel yaklaşımdan biri ehl-i re’y ekolünü, diğeri ise Ehl-i hadîs anlayışını temsil etmektedir. Osman ed-Dârimî genel olarak rivayetin lafzına bağlı kalmayı savunmakta, Bişr el-Merîsî ve ashâbı ise münker olduğu gerekçesiyle rivayeti eleştirmekte ya da te’vil etmektedir. Nadir de olsa Osman ed-Dârimî’nin rivayeti ret ya da te’vil ettiği, Bişr el-Merîsî ve ashâbının ise rivayeti savunduğu yerler de görülebilmektedir. Müteşâbih (problemli) rivayetler hakkında Bişr el-Merîsî’nin yaptığı te’viller sonraki âlimler üzerinde etkili olmuştur. Onun te’villeri, Cübbâî (ö. 303/916), Kādî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (ö. 436/1044) gibi Mu’tezilî âlimlerin yanı sıra, İbn Fûrek, Gazâlî (ö.505/1111), İbn Akîl (ö. 513/1119), Fahreddîn er-Râzî (ö. 606/1210) gibi sünnî âlimler tarafından da iktibâs edilmiştir. Rivayete dayalı olan hadis ilminde hakikatin ortaya konulabilmesi, "rivayet" ve "re’y" seçeneklerinden birini tercih etmekle değil; bunların her ikisini de yerinde ve dengeli olarak kullanılmasına bağlı olduğunu hatırda tutmak gerekir. Hakikatin ortaya çıkarılmasında rivayet re’ye, re’y de rivayete muhtaçtır. Rivayet ve re’y birbirinin rakibi değil tamamlayıcı unsurları olarak görmek gerekir. (shrink)

Knowledge and its desacralization --What is tradition? -- The rediscovery of the sacred : the revival of tradition -- Scientia sacra -- Man, pontifical and Promethean -- The cosmos as theophany -- Eternity and the temporal order -- Traditional art as fountain of knowledge and grace -- Principal knowledge and the multiplicity of sacred forms -- Knowledge of the sacred as deliverance.

While previous research has extensively explored the ways writers project themselves into discourse and engage with readers across various written genres, limited attention has been given to understanding how university lecturers express their stance, i.e., expression of positioning and commitment towards propositions and students. To address this gap, this study proposes a functional framework for analyzing stance features in academic lectures using 160 lecture transcripts from four broad disciplinary divisions: arts and humanities, social sciences, physical sciences, and medical sciences. The (...) analysis focuses on the extent and manner in which lecturers position themselves in discourse to steer students towards their intended interpretations. The findings indicate that lecturers, regardless of their disciplinary background, express their stance through seven distinct functions, including evaluating their level of commitment, posing questions, interacting with the audience, indicating obligations, emphasizing topics, initiating discourse, and previewing exam-related content. The findings have significant pedagogical implications, especially for educators and EAP practitioners seeking to improve lecture comprehension and engagement among students. Understanding how lecturers use language to interact with students and structure academic discourse can empower teachers to adopt similar stances for guiding students in engaging with course materials. (shrink)

Cognitive Science, Volume 46, Issue 10, October 2022.

Religion and culture play a central role in building harmonious relations between followers of different religions, both within the nuclear family and in the extended family. This study examines the revitalisation of religious moderation with a cultural approach in strengthening tolerance. Data was obtained qualitatively from in-depth interviews and observations of families of different religions, religious leaders, traditional leaders, and other relevant informants. The research findings show that the family institution is the most crucial place in carrying out moderate religious (...) culturalisation through the local wisdom values of kasiuluran [kinship], tengko situru [togetherness], and karapasan [tenacity]. Institutionally, traditional leaders, religious leaders, and clans in Tongkonan encourage peace in society, both in traditional and religious activities. Meanwhile, religious celebrations, traditional ceremonies, and community activities are occasions to socialise and interact by placing a firm tolerance for religious differences. CONTRIBUTION: This study contributes to the realisation of tolerance through the application of moderate religious values and local wisdom that the world needs today. Strengthening inter-religious relations is very important because the position of religion is complex and sensitive. This contribution is crucial in the midst of the rampant issue of radicalism in Indonesia lately. (shrink)

Religion and culture play a central role in building harmonious relations between followers of different religions, both within the nuclear family and in the extended family. This study examines the revitalisation of religious moderation with a cultural approach in strengthening tolerance. Data was obtained qualitatively from in-depth interviews and observations of families of different religions, religious leaders, traditional leaders, and other relevant informants. The research findings show that the family institution is the most crucial place in carrying out moderate religious (...) culturalisation through the local wisdom values of kasiuluran [kinship], tengko situru [togetherness], and karapasan [tenacity]. Institutionally, traditional leaders, religious leaders, and clans in Tongkonan encourage peace in society, both in traditional and religious activities. Meanwhile, religious celebrations, traditional ceremonies, and community activities are occasions to socialise and interact by placing a firm tolerance for religious differences. CONTRIBUTION: This study contributes to the realisation of tolerance through the application of moderate religious values and local wisdom that the world needs today. Strengthening inter-religious relations is very important because the position of religion is complex and sensitive. This contribution is crucial in the midst of the rampant issue of radicalism in Indonesia lately. (shrink)

Many contemporary philosophers of mind disagree with substance dualism, saying that despite the failure of physical theories of mind, substance dualism cannot be advocated, because it faces more serious problems than physical theories, lacking compatibility with philosophical arguments and scientific evidence. Regardless of the validity of the arguments in support of substance dualism, it is demonstrated in this article that this theory is coherent, with no philosophical or scientific problems. The main arguments of opponents of substance dualism are explained and (...) criticized in this respect. Based on this, it becomes clear that the interaction of soul and body has a reasonable philosophical explanation, the problem of the pairing of soul and body, although it may not have a scientific explanation, it has a philosophical and theological solution, the principle of the physical causal closure lacks conclusive reasons and cannot reject the existence of the soul, the existence of the soul does not contradict the theory of evolution, the dependence of the soul on the brain is compatible with its independence, and finally, the principle of simplicity does not make any problem for accepting the substance dualism. (shrink)

In this paper, I explore one line of argument for the Humean Theory of Reasons, the view that all normative reasons are based on desires. Then, I suggest a way to block that argument inspired by Aquinas’s discussions on choice, will, and indeterminacy of reason alone.

Along the same line as that in Ono (Ann Pure Appl Logic 161:246–250, 2009), a proof-theoretic approach to Glivenko theorems is developed here for substructural predicate logics relative not only to classical predicate logic but also to arbitrary involutive substructural predicate logics over intuitionistic linear predicate logic without exponentials QFLe. It is shown that there exists the weakest logic over QFLe among substructural predicate logics for which the Glivenko theorem holds. Negative translations of substructural predicate logics are studied by using (...) the same approach. First, a negative translation, called extended Kuroda translation is introduced. Then a translation result of an arbitrary involutive substructural predicate logics over QFLe is shown, and the existence of the weakest logic is proved among such logics for which the extended Kuroda translation works. They are obtained by a slight modification of the proof of the Glivenko theorem. Relations of our extended Kuroda translation with other standard negative translations will be discussed. Lastly, algebraic aspects of these results will be mentioned briefly. In this way, a clear and comprehensive understanding of Glivenko theorems and negative translations will be obtained from a substructural viewpoint. (shrink)

This book is a theoretically and historically informed exploration of 'secularism' in Muslim contexts. It does this through a critical assessment of an influential tradition of thinking about Islam and secularism, derived from the work of anthropologist Talal Asad and his followers. The study employs the tools of comparative historical sociology and sociology of knowledge to engage with the assumptions of Asadian theory. Ultimately, Enayat argues against nativist assertions drawn from the experience of Western modernity and provides a qualified defense (...) of secularism. (shrink)

The possibility of acting for normative reasons calls for explanation, considering that such reasons are facts. Facing this issue, some argue that to act for a normative reason, the normative reason and the reason we act for (i.e. the motivating reason) need to be identical. Others reject the idea that normative reasons are facts in the first place. A conciliatory proposal is that by appealing to dispositions we can simultaneously accept that normative reasons are facts and that we can act (...) for them, without accepting the identity of the normative reasons and the motivating reason. After sketching an example of such a view, I mention an obstacle on its way. This view relies heavily on the correspondence relation, to make the action connected to the normative reason via a descriptive belief. It is argued that this is challenging since the correspondence relation might not be suitable to play the metaphysical role needed. (shrink)

Religious moderation is a crucial issue, along with religious and cultural values that develop in society. Religious moderation’s success will significantly determine millennial Muslim youth’s tolerant attitudes, mediated by intellectual humility. This study aimed to identify and design a model of religious moderation on tolerance by mediating intellectual humility. The research used mixed methods; data analysis used NVivo 12 Plus (software by QSR International), to compile variable nominations; and Partial Least Squares - Structural Equation (PLS-SEM) creates research models. There were (...) 350 Indonesian youth informants in the study, which used interviews and focus group discussions. The results showed that religious moderation in youth, including national commitment, antiviolence and acceptance of local culture, can strengthen tolerance, mediated by intellectual humility. The tolerant attitude shows high and stable data and confirms the strengthening of religious moderation in young people. From the identification, a model of religious moderation in youth was designed and revised, and the results have met all the requirements for modelling so that it can be continued for testing.Contribution: This research provides essential assistance in implementing religious moderation for young people, which is currently the most prevalent issue in Indonesia. The world needs a moderate religious attitude to become a middle ground for various religious and cultural differences among people globally. (shrink)

Providing a comprehensive and widely accessible investigation into Mullā Ṣadrā's works, this book establishes his political philosophy and instigates a dialogue on the relevance of Ṣadrā's philosophy to present day challenges. Investigating Ṣadrā's primary sources, the book reveals that his discourse on politics cannot be interpreted as a discursive springboard for hierocracy and political authority of jurists, nor does the mystical attitude of his philosophy (with its emphasis on the inner aspects of religion) promote an idea of quietism or a (...) fundamental separation of religion and politics. Laying the groundwork for further translations and interpretation, this volume is not just concerned with 'political philosophy' as yet another particular and limited facet of Ṣadrā's overall system. Rather, through unifying mystical, intellectual and political aspects of this singular philosopher, the volume is concerned with properly contextualizing and understanding the guiding intentions and inspirations that unify and underlie all of his creative philosophical endeavour. This pioneering and provocative work of genuine reflection is a new contribution to the wider political philosophy. It will be of interest to researchers of political philosophy, Islamic philosophy, mysticism, theology, history and Iranian studies. (shrink)

Strengthening Muslim-Christian relations is very important for a nation such as Indonesia that has plurality in terms of tribes, ethnicity and religion. This study aims to analyse the role of Muslim women who live in a pluralistic socio-religious situation. This is a qualitative research that uses purposive sampling to determine the informants. The approach used by the Discovering Cultural Themes model is to understand the symptoms of the many themes, cultures, values and cultural symbols. Data analysis was conducted by using (...) software for qualitative research, which is needed in managing data found from the field, in this case, nVivo Basic 12.00 for Windows. The results show that Muslim women translate justice, empathy and rationality in religion by building relationships with other religions. This attitude is part of Islamic teachings that contain moderate, accommodating and tolerant aspects. In addition, culture has encouraged women to blend in and form egalitarian equality in the social and cultural realm. The culture of generosity and mutual help has become a tradition both in religious and customary activities. CONTRIBUTION: This article provides an insight into the contribution of Muslim women in strengthening Muslim-Christian relations. This agenda is very important because Islam and Christianity have the largest adherents in Indonesia. This contribution is very important and crucial in the midst of radicalism issues in Indonesia lately. (shrink)

The problem of supererogation has attracted significant attention from contemporary moral philosophers. In this paper, we show that this problem was outlined in different terms in the work of the 11th century Persian philosopher Abū Alī Miskawayh. As well as identifying this problem, Miskawayh also developed a unique solution cashed out in terms of virtue ethics that has not yet been considered in the contemporary literature. We will argue that this solution, which is in its general form independent of virtue (...) ethics, provides a plausible explanation of what makes some acts supererogatory and faces two important advantages over the most popular response to the problem of supererogation, The Sacrifice View. Unlike The Sacrifice View, The Cautionary Account can class acts of benevolence that advance the agent's own interests as supererogatory and easily explain why certain acts of sacrifice are neither permissible nor praiseworthy. (shrink)

In such civilizations the cosmological sciences integrate the diverse phenomena of Nature into conceptual schemes all of which reflect the revealed ...

This paper explores the impact of ethical philosophies on developing an authentic leader’s internalized moral perspective. It builds on prior research on moral identity, proposing that ethical philosophies such as deontology, rule utilitarianism, and virtue can be internalized over time to form an authentic leader’s internalized moral identity. The paper argues that while virtues and altruism are discussed in the authentic leadership literature, the relevance of other ethical philosophies to authentic leadership has been largely overlooked. These ethical philosophies embedded in (...) business settings can be internalized and become integral to the content of a leader’s moral identity rather than merely being lenses for moral reasoning. Authentic leaders’ moral identities regulate their moral motivation and actions. In addition, the paper posits that internalized ethical philosophies can be activated by triggering events or changing the domain of moral issues. Authentic leaders with highly internalized moral identities are also encouraged to be morally modest, reflecting on different ethical philosophies when facing new challenges and internalizing them as needed while staying committed to their virtue-centric moral identity. This interdisciplinary paper proposes a framework and presents theoretical propositions to further understand the role of ethical philosophies in shaping an authentic leader’s internalized moral perspective. (shrink)

Silent gestures consist of complex multi‐articulatory movements but are now primarily studied through categorical coding of the referential gesture content. The relation of categorical linguistic content with continuous kinematics is therefore poorly understood. Here, we reanalyzed the video data from a gestural evolution experiment (Motamedi, Schouwstra, Smith, Culbertson, & Kirby, 2019), which showed increases in the systematicity of gesture content over time. We applied computer vision techniques to quantify the kinematics of the original data. Our kinematic analyses demonstrated that (...) gestures become more efficient and less complex in their kinematics over generations of learners. We further detect the systematicity of gesture form on the level of thegesture kinematic interrelations, which directly scales with the systematicity obtained on semantic coding of the gestures. Thus, from continuous kinematics alone, we can tap into linguistic aspects that were previously only approachable through categorical coding of meaning. Finally, going beyond issues of systematicity, we show how unique gesture kinematic dialects emerged over generations as isolated chains of participants gradually diverged over iterations from other chains. We, thereby, conclude that gestures can come to embody the linguistic system at the level of interrelationships between communicative tokens, which should calibrate our theories about form and linguistic content. (shrink)

One of Kripke’s innovations concerning the philosophy of language is the doctrine that the truth of some metaphysically necessary propositions is only known a posteriori. The typical example he gives is the identity statement consists of two different proper names that refer to the same referent, like “Hesperus = Phosphorus”. By metaphysically necessary he means that the proposition is true in all possible worlds and by a posteriori knowledge he means that its truth is known by experiment or investigation. Some (...) philosophers have given arguments against Kripke’s doctrine and claimed that such propositions can, also, be known a priori. In this paper, I will defend Kripke’s view by showing that his approach to the issue is linguistic not metaphysical, opposite to his critics. (shrink)

This paper examines disagreement strategies employed by speakers of Jordanian Spoken Arabic with a view to finding out whether variables like gender and social status affect the linguistic choices and disagreement strategies they employ. The subjects are 28 Jordanian Arabic-speaking students at the University of Jordan. The researchers analyze the students’ interactional recorded responses to a set of stimuli included in an oral discourse completion task prepared for this purpose. The ODCT comprises six scenarios in which the respondent is requested (...) to disagree with two peers, two higher-status interlocutors and two lower-status interlocutors. The findings show that male and female subjects’ disagreement strategies tend to be influenced by the topic under discussion rather than by the gender and status of their interlocutor. However, some topics are found to be more provocative to females than to males. (shrink)

The demonstration of the absolute simplicity and real oneness of the Necessary Being, on the one hand, and the presentation of an explanation for the possible beings that are consistent with this oneness are among the most important challenges that Islamic philosophy has to deal with. By restricting the reality of being to the Essence of the Necessary, gnostics have solved this problem successfully; however, philosophers' confirmations of an independent and original existence for possible beings based on the principles of (...) causality is inconsistent with the absolute simplicity of the Necessary. All the efforts of Muslim philosophers for solving this problem were unsuccessful until Mulla Sadra's time. By posing the philosophical principle of 'the Truth in its simplicity contains all things', he solved this riddle and demonstrated the individual oneness of being in the light of a new explanation of the principle of causality. In this way, he paved the way for philosophy to have access to the individual oneness of being. This paper aims to explain Mulla Sadra's significant efforts in this regard. (shrink)

In discussing the intricate and somewhat complex relationship between Shiʻism and Sufism, both in principle and essence or in their metahistorical reality as well as in time and history, we need hardly concern ourselves with the too often repeated criticism made by certain orientalists who would doubt the Islamic and Quranic character of both Shiʻism and Sufism. Basing themselves on an a priori assumption that Islam is not a revelation and, even if a religion, is only a simple ‘religion of (...) the sword’ for a simple desert people, such would-be critics brush aside as un-Islamic all that speaks of gnosis and esotericism, pointing to the lack of historical texts in the early period as proof of their thesis, as if the non-existent in itself could disprove the existence of something which may have existed without leaving a written trace for us to dissect and analyse today. The reality of Shiʻism and Sufism as integral aspects of the Islamic revelation is too blinding to be neglected or brushed aside by any would-be historical argument. The fruit is there to prove that the tree has its roots in a soil that nourishes it. And the spiritual fruit can only be borne by a tree whose roots are sunk in a revealed truth. To deny this most evident of truths would be as if we were to doubt the Christian sanctity of a St Francis of Assisi because the historical records of the first years of the Apostolic succession are not clear. What the presence of St Francis proves is in reality the opposite fact, namely, that the Apostolic succession must be real even if no historical records are at hand. The same holds true mutatis mutandis for Shiʻism and Sufism. In this paper in any case we will begin by taking for granted the Islamic character of Shiʻism and Sufism and upon this basis delve into their relationship. In fact Shiʻism and Sufism are both, in different ways and on different levels, intrinsic aspects of Islamic orthodoxy, this term being taken not only in its theological sense but in its universal sense as tradition and universal truth contained within a revealed form. (shrink)

In The Ethics of Whistleblowing (2019), Boot engages with the current literature on unauthorized disclosure of information, critically examines some positions, and defends others. One early step of the book’s main argument is to claim that whistleblowing is pro tanto wrong. This claim which many parties of the debate accept affects the narrative of the discussion and also plays a role against attempts to justify whistleblowing based on moral rights. In opposition to such a claim, I argue that one can (...) similarly ascribe pro tanto rightness to whistleblowing. However, this would also be a mistake. In principle, such claims are inaccurate concerning how pro tanto reasons work. Considering the motivations for taking up Ross’s idea of prima facie duties, and having in mind the theoretical role they are supposed to play, I suggest that only simple type-acts (as contrasted with complex act-types) may be called pro tanto right or wrong. Therefore, although widely appealed to, such claims about whistleblowing are neither helpful nor successful in the debate. (shrink)

The study aim was 2-fold (i) to describe and compare the in-season variations of acute: chronic workload ratio (ACWR) coupled, ACWR uncoupled, and exponentially weighted moving average (EWMA) through session-rated perceived exertion (s-RPE), total distance (TD), high-speed running distance (HSRD), and sprint distance across different periods of a professional soccer season (early, mid, and end-season) between starters and non-starters; (ii) to analyze the relationship the aforementioned measures across different periods of the season for starters and non-starters. Twenty elite soccer players (...) (mean ± SD age, 29.4 ± 4.4 y; height, 1.8 ± 0.1 m; and body mass, 74.8 ± 2.3 kg). They were divided into starter and non-starter groups and were evaluated for 20 weeks. ACWR had general changes throughout the season. At the beginning and end of the mid-season, the highest ACWR was observed in three parameters: s-RPE, TD, and HSRD. ACWR and EWMA through sprint distance were higher at the beginning of the early-season than at any other time of the season.The ACWR coupled of s-RPE shows a significant higher value for non-starters than starters (p = 0.015;g = −1.01 [−1.98, −0.09]) and the ACWR coupled of TD shows a significant higher value for starters than non-starters in early-season (p < 0.01;g = 3.01 [1.78, 4.46]) and shows a significant higher value for non-starters than starters in mid-season (p < 0.01;g = −2.52 [−3.83, −1.39]), and end-season (p < 0.01;g = −2.57 [−3.89, −1.43]). While the EWMA of TD shows a significant higher value for starters than non-starters in early-season (p < 0.01;g = 2.25 [1.17, 3.49]) and mid-season (p < 0.01;g = 2.42 [1.31, 3.71]), and shows a significant higher value for non-starters than starters in end-season (p < 0.01;g = −2.23 [−3.47, −1.16]). Additionally, we found some correlations between external and internal load measures during three periods of the in-season. The study’s main finding was that the indexes of ACWR and EWMA were useful to detect differences between period and between playing status with the exception for the sprint variable. In addition, the necessary work for non-starter players’ improvement is not done during training, and these players lose their readiness as the season progresses. Consequently, these players perform poorly during the match. Therefore, coaches and their staff should consider devising new activities to keep non-starter players physically fit. This deficit must be accounted for in training because they compete in fewer matches and have less burden than starters. (shrink)

This study describes the weekly variations of well-being ratings relative to fatigue, stress, delayed-onset muscle soreness, sleep quality, and Hooper questionnaire throughout the season. In addition, the well-being variables for the playing position in different moments of the season were discussed. Twenty-one elite young soccer players U17 took part in this study. From the beginning of the pre-season, well-being status was monitored daily by the HQ method throughout 36 weeks, including four periods: pre-season, early-season, mid-season, and end-season. Players trained at (...) least 3 times per week throughout the season. The main outcome was that, in weeks 33 and 28, the highest [wFatigue: 15.85 ± 3.38 arbitrary units ; wHQ: 48.86 ± 9.23 AU] and the lowest wFatigue and wHQ occurred, respectively, although the lowest level of wDOMS happened in week 28, while the highest wDOMS was observed in week 5. The highest wSleep and wStress were observed in weeks 8 and 34, respectively, while the lowest wSleep and wStress were marked in week 29 coincidentally. In the HQ between every weekday, except recovery day, and the day of the match, considerable highest HQ was only revealed in 2 days after MD in contrast to overall team comparison. In the present study, we observed that the well-being changes between different phases of the season as well as between weeks and days of the week with the MD are significant. These results provide a great point of view for coaches and practitioners about well-being variations over a season in elite youth soccer level. As a result, coaches will be more aware about non-functional overreaching and taking measures to prevent it. (shrink)

Injuries in professional soccer are a significant concern for teams, and they are caused amongst others by high training load. This cohort study describes the relationship between workload parameters and the occurrence of non-contact injuries, during weeks with high and low workload in professional soccer players throughout the season. Twenty-one professional soccer players aged 28.3 ± 3.9 yrs. who competed in the Iranian Persian Gulf Pro League participated in this 48-week study. The external load was monitored using global positioning system (...) and the type of injury was documented daily by the team's medical staff. Odds ratio and relative risk were calculated for non-contact injuries for high- and low-load weeks according to acute, chronic, acute to chronic workload ratio, and AW variation values. By using Poisson distribution, the interval between previous and new injuries were estimated. Overall, 12 non-contact injuries occurred during high load and 9 during low load weeks. Based on the variables ACWR and Δ-AW, there was a significantly increased risk of sustaining non-contact injuries during high-load weeks for ACWR, and Δ-AW. Finally, the expected time between injuries was significantly shorter in high load weeks for ACWR [1.25 vs. 3.33, rate ratio time ] and Δ-AW respectively, compared to low load weeks. The risk of sustaining injuries was significantly larger during high workload weeks for ACWR, and Δ-AW compared with low workload weeks. The observed high OR in high load weeks indicate that there is a significant relationship between workload and occurrence of non-contact injuries. The predicted time to new injuries is shorter in high load weeks compared to low load weeks. Therefore, the frequency of injuries is higher during high load weeks for ACWR and Δ-AW. ACWR and Δ-AW appear to be good indicators for estimating the injury risk, and the time interval between injuries. (shrink)